معکوس کردن 100 درصدی روند ام اس با ریزذرات
لینک بگیر: پژوهشگران از روش درمانی استفاده از ریزذرات برای معکوس کردن تخریب غلاف محافظ سلول های عصبی در موش های مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس بهره برده اند و موفق شدند به موفقیت صد درصدی برسند و یک سوم از آنها را نیز کاملا درمان کنند.
به گزارش لینک بگیر به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، یک مطالعه جدید با بهره گیری از ریزذرات برای افزایش تعداد سلول های ایمنی «خوب»، لطمه سلول های عصبی را در موش های مبتلا به علایم بیماری تصلب پراکنده یا مولتیپل اسکلروزیس(MS) معکوس کرد و بیش از یک سوم از آنها را درمان کرد.
این یافته این پتانسیل را دارد که منجر به درمان های جدید، نه فقط برای بیماری مولتیپل اسکلروزیس، بلکه برای سایر بیماریهای خودایمنی مانند دیابت نوع ۱ شود.
مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس، یک بیماری خودایمنی غیرقابل درمان است که توسط سلول های ایمنی بدن ایجاد می شود که به اشتباه به اعصابی که اطلاعات را به مغز و نخاع می فرستند، حمله می کند. این بیماری نزدیک به ۳ میلیون نفر را در سرتاسر جهان تحت تاثیر قرار داده است.
تصلب پراکنده یا ام اس به مدلول سفت شدگی بافت های بدن است که با نام اختصاری MS شناخته می شود و یک بیماری التهابی است که در آن غلاف های میلین سلول های عصبی در مغز و نخاع لطمه می بینند. این لطمه دیدگی می تواند در توانایی بخشهایی از سیستم عصبی که مسئول هدایت هستند، اختلال بوجود آورد و سبب به وجود آمدنِ علایم و نشانه های زیاد جسمی شود.
ام اس به چند شکل ظاهر می شود، علایم جدید آن یا بصورت عود مرحله ای (به شکل برگشتی) یا در طول زمان (به شکل متناوب) اتفاق می افتد. ممکنست در میان عود، نشانه بیماری به کلی از بین برود؛ با این وجود مشکلات عصبی دائمی خصوصاً با پیشرفت بیماری در مراحل بعدی بطور مداوم اتفاق می افتد. بااینکه علت این بیماری معین نمی باشد، اما مکانیزم اصلیِ برای آن لطمه زدن بوسیله سیستم ایمنی بدن یا اختلال در سلول های تولیدکننده غلاف میلین است.
دلیلهای ارائه شده در مورد این مکانیزم ها شامل عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی مانند عفونت است. به طور معمول ام اس برمبنای نشانه ها و علایم و نتایج آزمایش های پزشکی تشخیص داده می شود. پیشترها درمان مشخصی برای ام اس وجود نداشت تا اینکه پژوهشگران کانادایی در درمان آن به موفقیت هایی رسیدند. درمان های موجود بمنظور بهبود عملکرد بدن بعد از هر حمله و جلوگیری از حملات جدید صورت می گیرد.
بااینکه داروهایی که برای درمان ام اس تجویز می شود، اندکی مؤثرند، اما دارای اثرات جانبی نیز هستند که تحمل آنها دشوار است. با وجود این که شواهدی در مورد اثربخشی درمان های جایگزین ام اس وجود ندارد، خیلی از مردم بدنبال آن درمان ها هستند. پیش بینی نتیجه دراز مدت این درمان ها بسیار دشوار است، اما نتیجه قابل قبول بیشتر در زنان، افرادی که در سنین پایین تر به این بیماری مبتلا شده اند، افرادی که در آنها دوره های عود مشاهده می شود و افرادی که آنها در مراحل اولیه حمله های کمی را تجربه کرده اند، مشاهده می شود.
امید به زندگی افراد دارای ام اس ۵ تا ۱۰ سال کمتر از دیگران است. از سال ۲۰۰۸، بین ۲ تا ۲٫۵ میلیون نفر در سرتاسر جهان به این بیماری مبتلا شده اند، این در حالیست که نرخ مبتلاشدن در بخش های مختلف جهان و در میان جوامع مختلف تفاوت آشکاری دارد. این بیماری بطور معمول در سنین ۲۰ تا ۵۰ سالگی و در زنان حدود ۳ برابر مردان اتفاق می افتد. ام اس در سال ۱۸۶۸ توسط ژان-مارتین شارکو توصیف شد.
سلول های T موثر قسمتی از نخستین خط دفاعی بدن در مقابل این مهاجمان هستند. با این وجود، در بیماری ام اس، آنها نمی توانند تشخیص دهند که غلاف چربی محافظ (میلین) که سلول های عصبی را می پوشاند، بخشی طبیعی از بدن است و به آن حمله می کند و موجب التهاب و لطمه می شود. لطمه به میلین در انتقال تکانه های عصبی از سراسر بدن به مغز اختلال به وجود می آورد. سلول های T تنظیمی (T regs) از جانب دیگر، به سرکوب التهاب بیش از اندازه در بیماریهای خودایمنی معروف هستند.
حالا در یک مطالعه جدید، پژوهشگران از دانکده پزشکی جان هاپکینز از درمانی بهره برده اند که بوسیله ریزذرات به موش های مبتلا به علایم شبیه به ام اس ارائه شده است که به عنوان درمانی برای این بیماری ناتوان کننده امیدوارکننده نشان داده است.
منطق آنها ساده بود: اگر آنها بر سلول های «بد» با سلول های «خوب» یعنی سلول های T غلبه کنند، ممکنست سلول های اثرگذار از تخریب غلاف میلین جلوگیری نمایند.
جورجیو ریموندی یکی از نویسندگان همکار این مطالعه می گوید: ما روشی را برای «تعادل» سلول های T که به سیستم عصبی مرکزی می رسند از تأثیرگذارها به سلول های T تنظیم کننده یا T regs که سیستم ایمنی را تعدیل می کنند و نشان داده شده است که از واکنش های خودایمنی جلوگیری می کنند، توسعه دادیم.
روش پژوهشگران شامل تزریق ریزذرات پلیمری زیست تخریب پذیر به بافت لنفاوی موش ها برای ارائه سه عامل کلیدی درمانی بود. نخستین مورد ادغام دو پروتئین، اینترلوکین-۲ بود که تولید و رشد سلول های T را تحریک می کند و یک آنتی بادی که محلهای اتصال خاصی را در اینترلوکین-۲ می بندد، اما موارد مربوط به T regs را بهینه می کند.
دومی، ارائه مولکولی با یک قطعه پروتئین میلین (پپتید) روی سطح آن بود که سلول های T تنظیم کننده اختصاصی میلین را انتخاب می کند که از پوشش سلول عصبی محافظت می کند.
سومی، داروی راپامایسین، یک سرکوب کننده سیستم ایمنی بود که تعداد سلول های T موثر را می کاهد.
سیستم لنفاوی قسمتی از سیستم ایمنی بدن و شبکه بزرگی از عروق، غده ها، اندام ها و بافت ها است که سطح مایعات بدن را کنترل می کند و در مقابل عفونت ها دفاع می کند. مایعی که لنف نام دارد حاوی گلبول های سفید است.
جردن گرین، نویسنده مسئول این مطالعه اظهار داشت: ما ریزذرات بارگذاری شده را در نزدیکی بافت لنفاوی تزریق می نماییم تا تولید و رشد T regs را تحریک نماییم و سفر آنها به سیستم عصبی مرکزی بوسیله سیستم لنفاوی را تسهیل نماییم.
وی ادامه داد: یافته های مطالعه ما نشان داد که در همه موش های ما، T regs فعالیت خودایمنی عوامل مؤثر بر میلین را متوقف کرد و از لطمه بیشتر به عصب جلوگیری کرد و به آنها زمان لازم برای بهبودی را داد.
این یافته ها پژوهشگران را تحت تاثیر قرار داد.
ریموندی می گوید: با بهره گیری از این روش درمانی بر روی موش هایی که برای نشان دادن علائمی که در انسان های مبتلا به ام اس مشاهده می شوند، پرورش یافته اند، متوجه شدیم که می توانیم رشد Tregs را افزایش دهیم و بطور همزمان تعداد تأثیرگذارها را کاهش دهیم و در نتیجه علایم مشابه ام اس را در ۱۰۰ درصد موش ها معکوس نماییم و حتی هیجان انگیزتر اینکه دستیابی به بهبودی کامل در ۳۸ درصد از آنها مشاهده شد. به عبارتی، بیش از یک سوم آنها درمان شدند و از شر این بیماری خلاص شدند.
پژوهشگران قصد دارند تا در آینده نزدیک اثربخشی این درمان ریزذررات جدید خودرا روی بیماری ام اس با مطالعات بیشتر با هدف مقابله با بیماری دیابت نوع ۱ که یکی دیگر از بیماریهای خود ایمنی است، تایید کنند.
جیمی اسپنگلر، یکی از نویسندگان این مطالعه اظهار داشت: موش های مبتلا به دیابت نوع ۱ در ردیف اول بررسی خواهند بود. ما برای درگیر کردن و رشد T regs خاص برای سلول های تولیدکننده انسولین در لوز المعده که توسط فعالیت خودایمنی این بیماری لطمه دیده یا تهدید شده اند، پپتید میلینی را که استفاده می نماییم با یکی از آن سلول ها مبادله می نماییم.
پژوهشگران معتقدند که درمان آنها پتانسیل درمان برخی از بیماریهای خود ایمنی را دارد.
گرین می گوید: باور این است که با هر بار تغییر پپتید ارائه شده می توانیم درمان خودرا برای مقابله با طیف گسترده ای از بیماریهای خود ایمنی هدف قرار دهیم. ما امیدواریم که پیش از حرکت به سمت مطالعات ایمنی و اثربخشی در موش ها که امیدواریم آزمایش های انسانی آن نیز صورت گیرد، مجموعه ای از درمان های بالقوه آماده داشته باشیم.
این مطالعه در مجله Science Advances انتشار یافته است.
منبع: لینك بگیر
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب